Nadijma Aouam (37) kreeg op haar 21e de diagnose reuma artritis en heeft astma. Ze weet wat chronische pijn is en kreeg veel zorg. In mei 2019 liep ze vast op haar werk als onderwijsassistent. “Ik kreeg een astma-aanval en rende snel de klas uit. Ik ging op een bankje liggen en was compleet uitgeschakeld. Ik kon letterlijk niets meer.”
Hoe ging het daarna met je?
“Het probleem was dat ik mijn lichaam niet meer herkende. Ik was van de een op andere dag uitgeschakeld. Ik heb al jaren astma en reuma artritis en heb altijd alles kunnen doen. Hoe kon ik zo uitgeput zijn? Hoe kwam het dat ik niet meer vooruitkwam? Waarom bleef ik huilen? Hoe kwam het dat ik zoveel pijn ervaarde? Ik wilde me mentaal en lichamelijk beter voelen. Ik meldde me ziek en lag dag en nacht in bed. Ik kwam er alleen uit om mijn kinderen in de ochtend naar de opvang te brengen. Ook deed ik veel voor mijn ouders. Zij deden vaak een beroep op me en ik hielp ze praktische vragen of als ze problemen hadden. Ik liep mezelf steeds voorbij en had een groot schuldgevoel naar mijn kinderen. Ik wilde zoveel meer met ze doen en er voor ze zijn. Dat lukte niet meer.”
Hoe kwam je bij ons terecht?
“Ik heb op verschillende manieren hulp gezocht in de afgelopen jaren. Een medisch psycholoog, huisarts, reumatoloog, pijnpoli en fysiotherapie. Het waren losse behandelingen met hetzelfde doel. Toch kwamen we niet tot een blijvende oplossing voor mijn klachten. Mijn bedrijfsarts verwees me in de zomer van 2020 naar jullie door. Een familielid heeft een vergelijkbaar traject gevolgd. Dit zorgde voor persoonlijke groei waardoor hij weer verder kon met zijn leven. Toen besloot ik er écht voor te gaan. Slechter dan hoe ik me nu voel kon niet bedacht ik me.”
Hoe verliep je revalidatietraject?
“In augustus ’20 had mijn preintake en in september startte ik met een traject van 17 weken. Alles werd duidelijk uitgelegd en ik zou door veel behandelaren geholpen worden. Ik vond het spannend om te gaan beginnen. Jolanda van Andel begeleidde me in de zaal en ik keek er iedere keer naar uit om haar te zien. Het viel me op dat jullie volop aandacht gaven en echt interesse hadden. Steeds opnieuw stelden jullie de vraag: “Hoe gaat het met je? Hoe ging je week? Hoe gaat het op je werk? Lukt het nog?”. Ik was deze aandacht niet gewend. Er werd zóveel om mij gegeven. Intussen ging ik met mijn lichaam aan de slag.”
Had je een omslagpunt?
“Eén gesprek met Edith van de Spek was doorslaggevend. Ze vroeg me waarom ik zoveel zorg voor mijn ouders op me nam. Ze opperde dat ik hen ook op andere manieren kon helpen. Ze droeg oplossingen aan waar ik zelf niet aan dacht. Direct voelde ik dat ik dit kon én wilde veranderen. Ik heb 10 broers en zussen en besloot hun hulp in te schakelen. Die eerste keer zorgde dat voor verwarring: iedereen was gewend dat ik alles deed. Geleidelijk aan vond ik een nieuwe modus. De volgende keer dat ik Edith zag zei ze direct: “Ik zie iets anders in je ogen. Je bent veranderd”. Dat ze het zág. Daar kan ik nog niet over uit.”
Wat veranderde nog meer?
“Met ergotherapie leerde ik een dagplanning te maken. Ook leerde ik mezelf elke dag een compliment te geven. Ingewikkeld en lukte steeds beter. Door mijn dagplanning kwamen we erachter dat ik veel moest doen van mezelf. Ik had een strak schema. Als ik een minuut te laat klaar was, raakte ik van slag. Ook de was op zolder móest direct worden opgeruimd. Met Sanne ben ik hiermee gaan oefenen. Nu lukt het me de was te laten hangen en ga ik met een kop thee en een boek op de bank zitten. Zo geef ik mijn lijf de rust die het nodig heeft. Ik kan nu de was zelfs twee dagen laten hangen en daar ben ik zo trots op! Mijn man heeft in dit traject heel veel voor me betekend. Hij draaide het gezin in z’n eentje en had ontzettend veel geduld met mij. Daarnaast stonden mijn zus en vriendinnen elke dag klaar met een luisterend en een schouder om op te huilen. Dit betekende zoveel voor me.”
Hoe gaat het nu met je?
“Mijn dagelijkse leven is enorm veranderd. Ik kan nu veel beter naar mijn lichaam luisteren en neem mijn chronische ziekte serieus. Elke dag is anders qua pijn en vermoeidheid. Ik ren niet meer door het leven, maar geniet en ben tevreden met wat ik kan doen op een dag zonder mij schuldig te voelen over iets wat niet gedaan is. Ik ben zachter naar mezelf geworden. Ik pas mijn werkzaamheden aan de hoeveelheid energie die ik heb. Mijn batterij raakt nu niet meer leeg. Voor mijn ouders sta ik elke dag klaar, maar nu wel met een andere bril op. Het is ook goed als een ander de zorg overneemt. Ik moet er wel op blijven letten dat ik mezelf niet voorbijloop.
Doordat ik jullie technieken toepas, kan ik mijn pijn beter verdragen. Ik heb minder medische zorg nodig. De gesprekken met Edith, Inge en Sanne hebben me ontzettend geholpen. Er zijn onderwerpen aan bod gekomen die zo diep zaten. Doordat deze bespreekbaar zijn gemaakt heeft dat mentaal ook veel los gemaakt. Ik ben rustiger geworden en ben intens gelukkig en dankbaar dat ik dit heb kunnen loslaten.
Inmiddels werk ik 3,5 uur per dag, wel buiten de klas. Daar zijn minder prikkels en dat gaat goed. Ik ben me nu aan het voorbereiden op een WIA-traject omdat ik bijna 2 jaar ziek ben. Ook dat is spannend en doe ik stap voor stap.”
