Ann-Marie Peterse
Oud-cliënte

“Mijn leven is positief door jullie veranderd”

Ann-Marie Peterse (50) fietst, wandelt, klimt en zwemt graag. Vol energie geniet ze volop van het leven. De chronische pijn in haar lijf zorgde ervoor dat ze steeds minder kon doen. Tot ze op een moment vrijwel niets meer kon en een revalidatietraject bij LENGG uiteindelijk uitkomst bood.

“Ik heb al sinds mijn jeugd pijnklachten in mijn gewrichten. Dat begon met pijn in mijn onderrug en last van mijn linkerbeen. Daar zakte ik steeds door heen. Ik werd op mijn 7e voor het eerst opgenomen in het ziekenhuis voor deze klachten. Na drie weken onderzoek konden ze niets vinden. Ik kreeg het advies om te gaan zwemmen en dat deed ik ook graag. In het water was ik vrij van klachten. Op mijn 12e maakte ik een koprol tijdens het gymmen en maakte mijn nek een rare beweging. Hij zat wat scheef en mijn leraar hielp me door mijn nek even recht te trekken. Als ik nu terug kijk dan zou dat het moment geweest zijn dat mijn nekklachten zijn begonnen. Toen ik nog geen 10 jaar was, had ik al last van mijn enkels die regelmatig verzwikten en kraakten mijn knieën.”

Je ging volop door met leven

“Als ik ergens voor ga, dan doe ik het met 110% inzet. Mijn passie voor zwemmen heb ik met werk mogen combineren. Ik heb met veel plezier 33 jaar in het zwembad gewerkt. Ik merkte dat bewegen mentaal me goed deed, maar dit was niet altijd het beste voor mijn lijf. Ik heb zes keer de Vierdaagse van Nijmegen gelopen. Bij een Vierdaagse brak ik mijn middenvoetsbeentje op twee plaatsen. Dit wist ik toen niet. Bij de EHBO post werd mijn voet ingetapet en ik bleek allergisch te zijn voor die tape. Hier kwam ik op de laatste dag achter toen de EHBO de tape wilde vervangen. We kregen de tape niet los van mijn huid en besloten het maar te laten zitten. Nadat ik de Vierdaagse had uitgelopen heb ik zelf de tape eraf gehaald.

In 2016 kwam er moment dat ik bijna niets meer kon. Ik had al dagen veel pijn. Mijn linker bilspier was pijnlijk, net als mijn knieholte, mijn kuit en voet. Toch bleef ik gewoon door werken, want ik hoopte dat de pijn morgen wel minder zou zijn. Ik zakte ook steeds door mijn been. Tot ik viel op mijn werk en niet makkelijk meer op kon staan. De pijn was heel heftig. Ik ben hierna verder gegaan met werken en daarna ben ik naar een vriendin gegaan. Dat was maar 5 minuten lopen en bij iedere stap dacht ik aan de Vierdaagse van toen. Ik ben thuis ingestort en na drie dagen thuis liggen belandde ik in het ziekenhuis. Een periode van onderzoeken, ook een second opinion en herstel brak aan. Ik bleek een hernia in mijn onderrug te hebben. De oorzaak van de pijn in mijn linkerbeen konden ze toen niet verklaren.”

Hoe ging het toen verder met je?

“Ik kan alleen staan of liggen. Zitten lukt niet. Om mijn middel moet ik regelmatig een brace dragen om mijn rug en heupen te steunen. Dit helpt om minder pijn te hebben. Ik heb een klapvoet en daarom draag ik altijd een klapvoetbrace. Twee beschadigde zenuwen in mijn onderrug naar mijn linkerbeen kunnen de reden zijn voor de klapvoet. Ook gebruik ik smart crutches als steun bij het lopen. Naast mijn lichamelijke beperkingen kreeg ik ook mentaal een klap. Logisch natuurlijk, want ik kon de meest simpele dingen niet meer en had veel hulp nodig. Ik bleef hard werken aan mijn herstel met dank aan de lieve mensen om mij heen. Ik geef niet op, ga altijd voor het beste resultaat.

Gelukkig werd de diagnose gesteld dat ik hEDS (hypermobiele EDS) heb. EDS staat voor Ehlers-Danlos Syndromen, een verzamelnaam voor een zeldzame groep erfelijke bindweefsel-afwijkingen. Dat ik eindelijk wist wat ik had, gaf me zóveel rust. Ik begreep hoe mijn jarenlange pijnklachten kwamen en waarom mijn gewrichten zeer deden of zelfs uit de kom schoten. In 2019 werd ik naar LENGG doorverwezen voor een revalidatietraject.”

Met welke verwachting ging je bij ons starten?

“Eigenlijk zoals ik alles aan pak: we gaan ervoor! Met die instelling kwam ik bij jullie binnen. Ik ben september 2019 gestart en wilde laten zien wat ik wél kon. Met deze instelling moet ik soms afgeremd worden maar dat zag ik toen nog niet.”

En toen moest je ineens naar je lijf leren luisteren

“Ja, dat was heel vreemd voor mij. Ik weet nog goed dat ik 9 minuten ging trainen op de crosstrainer onder leiding van fysiotherapeut Marlon van Wingerden. Na 4 minuten zag hij dat ik pijn had en zei hij dat tegen me. Mijn reactie was dat het wel mee viel, want ik heb altijd pijn. “Je kunt ook stoppen hè” zei hij. Ik was vastbesloten door te gaan. Heb verdorie de Vierdaagse gelopen, dan overleef ik 9 minuten ook wel dacht ik. Marlon bleef me vragen stellen en stuurde erop aan dat ik moest gaan rusten en liggen. Dat voelde als falen, ik was er niet blij mee. Nadat ik had gerust, ging ik nog een keer 9 minuten op de crosstrainer. Na 6 minuten besloot ik weer te gaan rusten en voor het eerst voelde ik waarom ik moest rusten. De derde oefening besloot ik niet meer te doen, omdat het te belastend voor me was. Mijn hoofd en lijf raakten in gevecht met elkaar. 

Ik moest gaan los laten. Dat was heel moeilijk. Tegelijkertijd begreep ik hoe ik verder kon en begon ik het te accepteren. Dit was de sleutel die ik nodig had.”

Wat heb je geleerd?

“Halverwege het traject merkte ik dat rusten mijn lijf goed deed. Als ik even had gerust, kon ik meer aan. Ik ging dus beter naar mijn lijf luisteren. Toen ging ik kijken naar mijn dagindeling en welke hulp ik thuis nodig had. Mijn ergotherapeut Tessa van Aken heeft me hier mee geholpen. Ze zorgde ervoor dat ik aanpassingen kreeg thuis. En ze leerde me een weekplanning te maken. Ik ging actief nadenken wat me energie kost en waar ik energie van krijg. Het lukte me steeds beter om tot een goede planning te komen. Met haptotherapeut Marleen Brenninkmeijer ging ik aan de slag met het luisteren naar mijn lijf. Ook leerde ik hulp te vragen van anderen. Ik vond dat ik zoveel mogelijk alleen moest kunnen doen. Ik noem een voorbeeld. Als ik ga zwemmen, dan moet mijn kleding in een locker. Dat deed ik altijd zelf en eigenlijk is dat heel onhandig met mijn loopkrukken. Ik ging op jullie advies mensen vragen of ze mijn tas in de locker wilden doen. Ik ervaarde dat mensen graag willen helpen. Andersom zou ik dat ook doen. Ik ging steeds vaker hulp vragen. Dat zorgde ervoor dat ik meer energie over hield en ook meer aan kon. Dit ging niet vanzelf maar jullie begeleiding zorgde ervoor dat ik steeds meer vertrouwen in mezelf kreeg.”

Hoe gaat het nu met je?

“Eind januari ’20 heb ik mijn revalidatietraject afgerond bij LENGG. Wat ik leerde bij jullie ben ik zelf toe gaan passen. Het gaat nu ook veel beter met me. Ik kan nog steeds niet werken en dat is best pijnlijk en verdrietig. Die periode kan ik nu afsluiten en me richten op de toekomst. In de coronatijd kon ik een periode niet zwemmen en niet naar mijn nieuwe fysiotherapeut gaan. Dat zorgde voor een lichamelijke terugslag. Inmiddels ben ik weer begonnen met zwemmen. Iemand uit mijn zwemgroep heeft dat mogelijk gemaakt. Heel fijn om weer te zwemmen, ik genoot ervan. Ook kan ik weer naar mijn fysiotherapeut, hij geeft ook haptotherapie. Ik ben heel blij met deze combinatie.

Echt waar, ik ben zo dankbaar voor jullie inzet en wat jullie me hebben geleerd. Ik mis jullie. Ik voelde me zo begrepen. Het grote verschil voordat ik ging starten bij jullie is dat ik nu goed aan voel wat ik nodig heb. Dat kon ik hiervoor niet. Mentaal gaat het ook veel beter met me. Ik heb mezelf opnieuw mogen ontdekken. Daar heb ik grote stappen in gezet. Daarom adviseer ik anderen om bij jullie een revalidatietraject te gaan volgen. Bespreek het met je arbodienst of je bedrijfsarts. Het traject heeft mijn leven veranderd.”

Ik heb mezelf opnieuw mogen ontdekken

Echt waar, ik ben zo dankbaar voor jullie inzet en wat jullie me hebben geleerd. Ik mis jullie. Ik voelde me zo begrepen

*Op de foto is niet Ann-Marie Peterse te zien, maar Monique (backoffice medewerker LENGG).