In februari 2019 startte het revalidatietraject bij LENGG van Jacqueline van der Gijp. Ze had fibromyalgie klachten en ging voortvarend aan de slag. “Ik las jullie oproep om oud-cliënten te gaan interviewen en dacht direct: daar wil ik aan meewerken. Omdat ik zelf ervaar dat mijn leven zó is veranderd. Dat moeten andere pijnpatiënten ook weten.”
Wat was de aanleiding om te komen revalideren?
“Sinds mijn 14e heb ik eigenlijk al pijnklachten en de diagnose was op een gegeven moment fibromyalgie. De praktijk was dat ik dagelijks pijn heb en ik dacht: kaken op elkaar en gewoon door gaan. Dat veranderde toen ik in oktober 2018 op een nacht wakker werd van hevige pijn. Ik kon eigenlijk niet meer werken, maar lag thuis met een laptop op m’n buik mijn werk te doen. Ik kreeg zware pijnstillers, maar daar werd ik zo duf van dat ik zelfs van de trap viel. Toen heb ik me echt ziek moeten melden, ik kon niet meer. Vervolgens had ik een consult bij mijn reumatoloog. Die kon me niet verder helpen en ik besloot in gesprek te gaan met mijn bedrijfsarts. Ik wilde gewoon minder pijn voelen. Dat was een fijn gesprek, hij begreep me heel goed en verwees me door naar jullie. Daar was ik blij mee.”
Met welke verwachting kwam je bij ons binnen?
“In december 2018 kwam ik binnen voor een intake, dat was rond de kerst geloof ik. Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten. Ik liet het op me af komen en weet van mezelf dat ik een aanpakker ben. Als er iets moet gebeuren, dan ga ik er 100% voor. Aan mijn inzet zou het niet liggen.”
Hoe zag je traject eruit?
“Ik was drie keer per week aanwezig. Dan ging ik trainen in de zaal met Ilse, kreeg ik les over de werking van mijn lichaam of had ik gesprekken met mijn haptotherapeut of mijn ergotherapeut.”
Hoe ging het trainen?
“Ik kan me één van de eerste opdrachten nog goed herinneren. Of ik 10 minuten op de loopband wilde lopen. Ik bedacht dat het een pittige opdracht was, maar dacht gelijk ‘Ze zal er wel verstand van hebben’ en ging lopen. Halverwege vroeg Ilse of het goed ging met me. Nou nee. Het ging niet goed met me. Zij stelde voor dat ik ook 10 keer 1 minuut kon lopen met pauzes er tussen. Alsof ik het in Keulen hoorde donderen. ‘Huh? Kan dat ook?’ Dit was echt een eye opener.
Wat ik vooral leerde over mezelf was dat ik snel in acties schiet. Voor elk probleem heb ik wel een oplossing. Ik stond er niet bij stil of ik de actie wel moest doen. Of dat wel verstandig was. Mijn gevoel stond gewoon uit. Haptotherapeut Evelien heeft me goed geholpen hiermee. Stap voor stap leerde ik luisteren naar mijn lijf. Ging ik rustmomenten in plannen en schoot ik niet meer gelijk in acties. Het gevolg was ook dat ik mijn tempo ging aanpassen. Ik hoefde geen marathon meer te lopen. Ik ging meer leven naar wat ik nodig had.”
Veel veranderingen
“Er was eigenlijk niet een bepaald doorbraakmoment. De verandering ging geleidelijk. Mijn gewoonte om dingen weg te lachen of onder het tapijt weg te moffelen lukte niet meer. Ik leerde steeds duidelijker communiceren en aan te geven wat ik wilde. Zaken benoemen en nadenken wat ik wilde. Daar kreeg ik steeds duidelijker antwoord op. Privé merkte ik ook deze veranderingen. Zo was ik voorzitter bij mijn volleybalvereniging. Dat kostte me tijd en energie. Voordat de vergadering van start ging hoorde ik mezelf ineens zeggen dat ik ermee ging stoppen. Dat was een mooi moment. ‘Waar kwam dat ineens vandaan?’ vroeg ik mezelf gelijk af. Tegelijkertijd voelde ik me zó opgelucht dat ik dit niet meer hoefde te doen. Ook mijn omgeving merkt dat ik ben veranderd. Ik geef nu sneller aan wat ik nodig heb. Ook pak ik nu regelmatig mijn rustmomenten en lach minder mijn zorgen weg. ‘Ik zie veel meer jou. Je straalt meer en bent een verbeterde versie van jezelf’ zei een vriendin. Prachtig compliment, vind je niet?”
Hoe gaat het nu met je?
“Ik heb in mei 2019 mijn traject afgerond en was zo blij met alle tips. Daar heb ik dagelijks nog profijt van. Iedere dag wandel ik een half uur en doe ik trouw mijn oefeningen. Ik plan rustmomenten in en mijn tempo ligt een stuk lager. Daar staat tegenover dat ik invloed heb op mijn pijnklachten en weinig tot geen medicatie nodig heb. Een dikke win-win situatie hoor. Een andere grote stap was dat ik eind 2019 ontslag nam bij mijn werkgever. Ik kwam op een punt dat ik negatieve energie kreeg van mijn werk en was toe aan rust. Na goed nadenken besloot ik in gesprek te gaan om uit dienst te gaan. Ook dat was een grote opluchting toen dit was afgerond. Met een loopbaancoach ben ik op zoek gegaan naar een andere baan en die vond ik. Ik werk nu sinds 6 januari bij een heel leuk administratiekantoor in Dordrecht als salarisadministrateur. Wat een fijne sfeer en wat een leuke collega’s. Ik ben als een vis in het water en vol energie. Mijn werktempo heb ik aangepast en ik ben duidelijker geworden in wat ik wil. Als ik nog wel eens terug denk aan de periode hiervoor dat weet ik écht niet waar ik alle energie vandaan haalde. Dit past veel beter bij me.”
